مرا بر زورق تنهایی نشاند 

روی امواج اشکهایم به بهشت موعودش سوق داد 

تا همیشه از یادش مبرم. 

ای بی نهایت لطفها 

مرا از عشق خود لبریز ساز 

و از لفزشها مبرا 

بر این ذره خاکی هرگز لطف و کرمت را دریغ مدار 

و گناهانم را بر بی گناهیم ببخش 

آه که چون گم گشته ای در خویش,همیشه از آستان بلند نگاهت 

مایوس نگشته 

و عشق عارفانه ات را در دل آرزو دارم. 

می دانم که نگاهت بر گوچترین آفریننده ات است. 

پس همیشه مرا دریاب و به عشق بیکرانت برسان.